ปราสาท Reichenstein Castle
ปราสาทริมธาร
บ่ายวันหนึ่งผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถไฟสายที่เลียบแม่น้ำไรน์ ในวันที่พระอาทิตย์ทำงานหนักกว่าปกติ เนื่องจากเป็นช่วงเข้าฤดูร้อน ทำให้กลางวันยาวนานกว่าปกติค่อนข้างมาก บริเวณนี้กว่าจะค่ำก็ราวๆ 4-5 ทุ่มได้ ซึ่งก็เป็นข้อดี เนื่องจากทำให้ผมมีเวลาเที่ยวสถานที่ต่างๆ ได้มากขึ้น
รถไฟแล่นผ่านเมืองต่างๆ มากมายหลายเมือง รวมทั้งปราสาทน้อยใหญ่ที่ผ่านสายตาคู่นี้มานับสิบแห่ง สมกับที่เป็นแม่น้ำแห่งปราสาทเหลือเกิน เท่าที่ทราบมา ปราสาทในบริเวณนี้มีสถานะแตกต่างกัน หลายปราสาทยังคงมีเจ้าของอาศัยอยู่ บางปราสาทก็ถูกถ่ายโอนให้หน่วยงานรัฐและเปิดเป็นพิพิธภัณฑ์ และมีอีกหลายปราสาทที่ถูกปล่อยทิ้งร้างเอาไว้ ซึ่งดูแล้วก็น่าเสียดายอย่างยิ่งเพราะปราสาทแบทุกแห่งตั้งอยู่ในทำเลที่สวยงามมาก ส่วนใหญ่จะตั้งอยู่บนยอดเขา นั่นคงเพราะในสมัยก่อนนั้นการป้องกันการรุกรานจากข้าศึกทำได้ง่ายกว่ามาก หากอยู่บนที่สูง
พอถึงสถานีรถไฟผมพยายามหาทางไปตามที่แผนที่เขียนเอาจากคำบอกเล่าของผู้ดูแลโฮสเตลเมื่อตอนเช้า ซึ่งบอกตามตรงว่าดูไม่ค่อยรู้เรื่อง และหลังจากทำท่าทางงงอยู่พักใหญ่ๆ มีคุณลุงที่นั่งรถเข็นเข้ามาทัก และสอบถามว่าอยากจะไปไหน พอบอกเป้าหมายไป แกก็พยามจะอธบายเป็นภาษาเยอรมัน ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่เข้าใจ แกชี้มือชี้ไม้อยู่นาน ก็พอจะเดาทิศทางได้อยู่ว่าต้องเดิน ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย ได้ความดังนี้จึงขอบคุณแกแล้วจะเดินต่อ แต่แกดึงมือผมเอาไว้พร้อมกับทำท่าทางให้รอ แล้วก็รีบพาตัวเองพร้อมรถเข็นเข้าไปในบ้าน สักครู่ก็กลับออกมาพร้อมกับน้ำหนึ่งขวดและยื่นมาให้กับผม สายตาแกบ่งบอกว่า เอาไปดื่มระหว่างทางนะ ผมรีบขอบคุณแกแล้วเดินไปตามทางที่แกแนะนำ
ทางขึ้นเขาไปที่ปราสาทไม่ได้ไกลมาก แต่ค่อนข้างชันและเกินแรงพอสมควร ถือว่าโชคดีที่ได้น้ำขวดนั้นมาช่วยดับกระหาย ผมใช้เวลาเดินเก็บภาพอยู่ 2-3 ชั่วโมงก่อนจะเดินกลับลงมาที่เดิมเพื่อขึ้นรถไฟ
ขากลับไม่ลืมที่จะแวะเอารูปถ่ายโชว์คุณลุง แกชอบใจและเรียกภรรยามาดูด้วยกัน แล้วยิ้มคุยอย่างมีความสุข ตอนนั้นแหล่ะที่ผมได้คิดว่าสิ่งดีๆ ของวันนี้ไม่ใช่แค่ได้ภาพวิวหรอก แต่มันรวมถึงมิตรภาพดีๆ ของชาวเอเชียจากที่ไกลโพ้นกับคุณลุงคุณป้าริมแม่น้ำไรน์ด้วยอย่างแน่นอน
